மனோகர் ஒரு சயன்டிஃபிக் எக்விப்மென்ட் ஃபாக்டரில ப்ரொடக் ஷன் சுபர்வைஸர். ஒரு வாரம் பகல் ட்யூடி, மறுவாரம் நைட் ட்யூடின்னு மாறி மாறி வரும் , இன்னிக்கி பகல் ட்யூடி போயிடு வீட்டுக்கு வந்து மனைவி மஹிமாவோட ஜாலியா இருந்துட்டு அப்புறம் ஒறங்கிட்டான். மஹிமா பாதிராத்திரிக்கி எந்திரிச்சி டாய்லெட்டுக்கு போனவ என்னவோ சறுக்கி தொபுகடீர்னு தரையில் ஒக்காந்துட்டா. எந்திரிக்கப் பாத்தா, முடியல. டாய்லட் சீட்டப் பிடிச்சிகிட்டு எந்திரிக்கப் பாத்தா முடியல. கணவனைக் கூப்பிடறா. நல்லவேளை பாத்ரூம் கதவ தாள் போடல்லை. மனோகர் கண்னத் தொடச்சிகிட்டு உள்ளே வரான். “என்னை கொஞ்சம் தூக்கிவிடுங்கன்னா” மனோகரால் முடியளை. மறுபடி – ‘அய்யய்யோ, வலிக்குது, இழுக்காதிங்க, ரொம்ப வலிக்கிது.”
மனோஹருக்குப் புரிஞ்சிது. அவன் ஒரு சயன்டிஸ்டாச்சே. இது ஒரு வேக்யுவம் பவர்னால வந்த ப்ராப்ளம். டாய்லெட் சீட்ல தொடைய விரிச்சிகிட்டு கூதி பிளந்து இருக்கப்ப, சறுக்கி கீழே உக்காந்த வேகத்துல கூதில இருந்த காத்தெல்லாம் வெளியில போயிடிச்சி . புதுசா காத்து புகமுடியாம மார்பிள் ஃப்ளோர் மழமழன்னு கூதில ஒட்டிகிட்டு உள்ள ஒரு வெற்றிடம் உருவாயிடிச்சி. இழுத்தா தோலும் சதையும்தான் உறிச்சிகிட்டு வருமேதவிர மஹிமா அந்த ஃப்ளோர்ல இருந்து விடுபட முடியாது. இந்த பில்டர் மடையன் பாத்ரூம்ல ஸ்கிட்-ப்ரூஃப் சொறசொற டைல்ஸ் யூஸ் செஞ்சிருக்கணும், செய்யலை.
யாராவது டாக்டர் வந்துதான் இதுக்கு என்ன வழின்னு சொல்லணும். மனோகர் அஞ்சாறு டாக்டர் நம்பரக் கூப்பிட்டுப் பாத்தான், பதிலில்லை. அவங்க சிலபேர் மொபைல் நம்பர் இருத்துது. ஆனா எல்லாம் ஆஃப் செய்து வச்சிருக்காங்க.. மணி அடிச்சி நைட் வாட்ச்மேனைக் கூப்பிடறான். ‘நீ ஏதாவது 24-மணி ஆஸ்பத்திரில பாத்து ஒரு டாக்டர அவசரம்னு கூப்பிட்டுவாங்கறான். “அய்யா, என ப்ரப்ளம்னு டாக்டர் கேட்டா நான் என்ன சொல்றது?”—ன்னு கேக்கறான். அது நியாயம் தான், அப்பதான் டாக்டருக்கு என்ன இன்ஸ்ட் ருமென்ட்ஸ் கொண்டுவரணும்னு தெரியும். ஆனா இவனுக்கு எப்படி எக்ஸ்ப்ளெயின் செய்யறது? சரி, ஆபத்துக்குப் பாவமில்லை, அவனை பாத்ரூமுக்கு கூட்டிகிட்டு போய் மஹிமா இருக்க நெலையக் காட்டி வேக்யுவம் பவர்னா என்னன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சான். ‘அய்யா, எனக்குப் புரியுதய்யா, நான் ஹையர் செகண்டரில சயன்ஸ் ஸ்டூடென்ட்டுதான். டாக்டர கூப்பிடறதுக்கு முன்ன நான் ஒரு வழி சொல்லலாமுங்களா?” என்று கேட்டான். “சொல்லு, என்ன வழி?” என்று மனோகர் கேட்க ‘அய்யா..வந்து.. நம்ம வீட்டு அம்மாவுக்கு…” மனோகர் பொறுமையிழந்து, “எதுவானாலும் சொல்லு, காலம் கடத்தாதே.சொல்லு” என்று அதட்டினான். “அய்யா, என்னவேணா நெனைச்சிக்குங்க. நம்ம வீட்டு அம்மாவுக்கு ரிலீஃப் கெடச்சா சரி. நீங்க கொஞ்சம் அம்மாவோட முலைகளை மாத்திமாத்தி அழுத்திச் சப்பிப்பாருங்க.” இது எனா பேத்தல்னு மனோகர் நினைக்கறான். “சப்பினா…?
“இந்த அம்மாவுக்கு முலைய சப்பசப்ப புண்டைல மதனநீர் நெறைய பெருகிவரும் அய்யா. அப்படிப் பெருகி கீழே கசியறச்சே வழிபண்ணிகிட்டு வெளியே வழிய ஆரம்பிக்கும். கொஞ்சம் வாக்குவம் ப்ரேக் ஆகி காத்து உள்ள போயிட்டா அப்புறம் அம்மாவே மெள்ள எழுந்துடலாங்க.”அவன் சொன்ன வழி தியரடிகலா ஏன் தப்புன்னு நான் ஆயிரம் காரணம் சொல்லுவேன். ஆனா டாக்டர கூப்பிடறதுக்கு முன்ன இத ட்ரை செய்து பாக்கறதுல என்ன தப்பு? அப்ப மஹிமா சொன்னா: ‘நீங்க ஆளுக்கொரு முலைய ஒரே நேரத்துல சப்பினா சீக்கிரம் முடியுமில்ல?“ அதுவும் சரின்னு பட்டுது. “இந்தா இந்த முலைய நீ சப்பு, அந்தபக்கம் முலய நான் சப்பறேன்.” தியரி படி தப்போ என்னவோ, ப்ராக்டிகலா சக்ஸஸ். மஹிமாவுக்கு ரிலீஃப், அவ முகத்துல இருந்த சந்தோஷத்தையும் உடல்ல இருந்த துடிப்பையும் பாத்தா ரிலீஸும்கூட
No comments:
Post a Comment